Op verlof gaan is ook altijd een beetje afzien. Om drie uur opstaan, om vier uur met taxi papa naar zaventem om daar om 5u30 en ruim op tijd aan te komen en te zien dat de vlucht geannuleerd is. Staking.
Geen probleem denk je dan, laten we rustig naar de balie van Icelandair uitleg gaan vragen en zodoende zijn we gepakt en gezakt de hele luchthaven afgewandeld om vast te stellen dat er helemaal geen balie is. Alles voor Icelandair wordt afgehandeld door… Aviapartner. En gezien die staken staat er niet meer dan een frank spook ons zowat half uit te lachen. “Wij hebben ook niet meer informatie”.
We hebben ons noodnummer opgebeld dat na enkele keren geen verbinding te krijgen uiteindelijk in Equador bleek te zitten. Nadat hij ons gezegd had dat hij de collega’s in België zou contacteren, zat er niks anders op dan wat gaan zitten wachten en een smoske te eten in den Délifrance. Tussen de vele andere gestrande reizigers zag ik vier vriendinnen zitten. Deze dames op pensioen waren gewoon om te reizen en we zijn aan de praat geraakt. Tot we tegen kwart na acht het bericht kregen van het Zuiderhuis dat we best naar Schiphol konden vertrekken. Vanuit Brussel zou het toch niet meer lukken en vanuit Schiphol vertrok er om 2u ‘s namiddags een vlucht naar IJsland. Er was echter geen bevestiging van Icelandair want de kantoren daar zouden pas opengaan om 9u, maar dat was onze beste kans. Na veel wikken en wegen besloten we om het erop te wagen. Daar blijven zitten zou ons toch niet helpen. Tussen de andere mensen die hetzelfde bericht kregen, waren er nog die dezelfde beslissing namen en met de trein naar Schiphol vertrokken. De vier vrouwen zouden daar blijven en afwachten tot ze zekerheid hadden over het verdere verloop.
Onderweg naar Schiphol kregen we al in de gaten dat de vlucht volgeboekt zou zijn en dat er weinig kans zou zijn dat we effectief mee zouden kunnen, maar gezien we toch onderweg waren en niets anders te doen hadden die dag, reden we verder naar Schiphol.
In Schiphol heeft Icelandair wel een balie waar al een groep Belgen aangekomen was. Zij kregen te horen dat ze absoluut niet mee konden en werden terug naar Brussel gestuurd. Wij kregen echter het verlossende nieuws dat onze tickets al waren omgeboekt en dat we binnen het kwartier zouden kunnen inchecken. Waarbij we ons niet moesten haasten gezien de vlucht minstens twee uur vertraging had. Iets waar wij helemaal geen probleem mee hadden en waar het luchthavenpersoneel zich uitgebreid voor excuseerde. Checkin ging vlot, controle ging vlot en het moet gezegd zijn: de Nederlanders zijn een pak vriendelijker dan Belgen. Gezien we ook hier rustig onze tijd konden nemen, hebben we ons tegoed gedaan aan een veel te duur slaatje met een broodje mozarella en een croissant en zijn ons dan te rusten gaan zetten in een paar ligzetels met zicht op het tarmac.
Tot onze rust verbroken werd door een telefoontje van een journaliste die op zoek was naar speciale verhalen in verband met de staking. Helaas dacht ik dat het iemand van gazet van Antwerpen was, terwijl het eerder het Nieuwsblad of het Laatste Nieuws was. Zelfs daar ben ik tot op heden niet zeker van.
Om vijf uur vertrok het vliegtuig dan eindelijk richting IJsland om daar na een wegens de vertraging aangeboden zakje chips en twee en een half uur later aan te komen op IJslandse bodem.
De auto hebben we opgehaald in een ongelooflijk krachtige en ijzige wind. De winter, zo zei de dame van het autoverhuurbedrijf, duurde nu echt wel veel langer dan normaal door de voorbije vulkaanuitbarsingen. We waren dan ook blij dat we konden schuilen in ons Swiftje dat de volgende twee weken ons vervoer zou zijn.
De planning was om via kaart en positiebepaling naar het hotel te rijden. Helaas werkte de GPS niet en moesten we op de tast naar Reykjavik rijden – hetgeen nogal meevalt gezien er eigenlijk maar 1 echte weg is in IJsland. Om 19u zijn we dan, geheel toevallig, op ons hotel aangekomen en om 20u zaten we in het gezellig Scandinavisch restaurantje ernaast Catfish en trout with honey te eten.
De hele planning van vandaag is in duigen geslagen, maar één ding dat op het programma stond, wilde ik absoluut nog doen: de hallgrímskirkja.
Een mooie afsluiter van een op z’n zachtst gezegd indrukwekkende start van onze huwelijksreis.
Heel mooie HDR foto.
Hoewel – geen bewegingsonscherpte te zien bij de mensen op de foto … gewoon een polarisatie-filter voor de blauwe lucht en dan de schaduwen verlicht en contrast opgevoerd achteraf? Of toch HDR en iets speciaals gedaan voor de bewogen stukken? Benieuwd …
Dankjewel 🙂
Geen HDR, eerder het laatste: polarisatiefilter en schaduwen verlicht.
In feite is daardoor de lucht nog iets te blauw geworden, maar ik heb de originele niet meer om het deftig te verminderen…